Je bent op stal aangekomen, je paard is gepoetst, volgens het vaste ritueel dat je hebt (wij paardenmensen houden van vaste routines). Je loopt naar je zadelkast en pakt je zadel en hoofdstel. Je vraagt je alvast af of dat er ‘spooky’ dingen langs de bak liggen, een grasmaaier die er nooit staat, een stoel die om ligt. Je vraagt het alvast een stalgenoot die net heeft gereden. De reactie, “ehh, geen idee, heb ik niet op gelet”. Ai.. das jammer, want je hebt echt geen zin in gedoe, gewoon even lekker rijden. Maar jah.. als ‘dat’ er wel ligt, schrikt je paard er vast van, gaat die ervandoor, met alle gevolgen van dien.
Het scenario dat hierboven is beschreven herken je wellicht, of heb je wel eens zien gebeuren. Zonder dat je er (bewust) enorm veel hinder van ondervind (of juist wel) ben je al bezig welke situatie er wellicht kan zijn, wat het gevolg misschien wel is. Alles wordt vooraf al ingevuld door je brein. Dit kan zijn uit een eerdere situatie die al eens is voorgevallen, maar het kan ook zijn dat dit je nog niet is overkomen, en je brein je alvast voorbereid, veiligheid voor alles. Maar ook hier is een nuance in te brengen. In bovenstaande situatie hebben we het over een alledaagse dag, zonder extreme. Dus geen storm met windkracht 8, geen wapperende vlaggen of bombarie ivm met een evenement. Gewoon de dag op stal, zoals die elke dag is. En wat doet jouw brein, het maakt je zenuwachtig, gespannen (gespannen hoeft niet altijd te zijn dat je geen hap meer door je keel krijgt, ook hier, nuances). Je bent extra alert op de omgeving, en dit geef je aan je paard door.
Als je opstapt, zegt alles in jouw energie, spierspanning, hartslag, ‘oeh, let op maatje, we checken even de omgeving op tijgers die je aan kunnen vallen’. Waarop jouw paard ook in de alert modus komt, en dus net zo scherp is op de omgeving. Jullie versterken elkaar. Het gevolg, je kunt het misschien al invullen, je paard schrikt van het grassprietje dat zachtjes heen en weer gaat door het zachte briesje.
Maar heel eerlijk, schrok hij echt van het natuurfenomeen, een briesje dat een grassprietje laat bewegen, of had de energie, spierspanning en hartslag van de ruiter hier ook een aandeel in?
Een bovenstaande situatie, en tal van variaties hierop, hebben te maken met jouw mentale staat van zijn. En ook dit kun jij ombuigen, opnieuw aanleren. Je systeem resetten. Want stel je eens voor, als al het bovenstaande niet door je hoofd spookt, en je kunt opzadelen opstappen, en in het hier en nu voelen hoe je paard weg stapt? Wat zou dat doen voor de rest van jullie training? Of dit nu zware Z-dressuur oefeningen zijn, of een volte in draf, dat maakt niets uit.
Wil jij leren hoe je nóg bewuster wordt van jezelf, en je paard beter kunt aanvoelen, en meer kunt genieten van je rit? Neem even contact op voor meer informatie.